Met stilstaan toch een stapje verder komen, dat was mijn eindejaarmotto. Even niks zeggen, even goed luisteren. En wat hoorde ik? Veel, maar niet alles was even mooi. Wat worden er veel onzinnen de wereld in gespuugd. Het hielp me aan een goed voornemen: niks zeggen als er niks te zeggen valt. Verwacht dus niet meer elke week een artikel. Of elk artikel een week.

Er breekt een mooie tijd aan. De zomer is mooi vanwege het licht, de winter is mooi door de duisternis. De schemering binnen handbereik, elke dag opnieuw. Een schemerwandeling door de buurt geeft me een blik in de levens van al die andere mensen. Ze hebben hun lichten al aan, maar hun gordijnen nog niet dicht. En omdat het nog niet helemaal donker is ben ik ook nog zichtbaar. We zijn één grote familie. Lijkt het wel.

Na een paar weken stevig er tegenaan mag ik deze week weer een cursus geven die ik op mijn sloffen kan doen. Letterlijk op mijn sloffen, want ik hoef de deur niet uit. Het is weer een LVC, een Live Virtual Class. (De cursisten zitten in Letland en Roemenië, wat ze een uur voordeel geeft. Ik moet dus wel wat vroeger op.) En figuurlijk op mijn sloffen, omdat de stof van deze training me veel beter ligt. Het gaat over GUI's, oftewel Graphical User Interfaces. Ik vind dat altijd het leukste, bij alle software die ik maak. Daarom maak ik zo graag apps, die hebben heel veel interactie met echte mensen.