I've made a decision: no more teaching Java. It was easy: I woke up one Sunday morning and I just knew it: next week was going to be my final class. I was lucky - it was a great class. The students were nice, they were clever, they were eager to learn Java. And I was in good shape as well. It left behind a very positive feeling about teaching Java. I couldn't have imagined a better way to go.
From zdndrp to effenix, that's one small step for... no, let's not go there. It's not even a small step. It's just a name change. It's more like a symbolic step. From the company that I used to be, to the person that I always was. Doing the things that I always did. Programming, teaching. I am just slightly re-focusing.
Met stilstaan toch een stapje verder komen, dat was mijn eindejaarmotto. Even niks zeggen, even goed luisteren. En wat hoorde ik? Veel, maar niet alles was even mooi. Wat worden er veel onzinnen de wereld in gespuugd. Het hielp me aan een goed voornemen: niks zeggen als er niks te zeggen valt. Verwacht dus niet meer elke week een artikel. Of elk artikel een week.
Er breekt een mooie tijd aan. De zomer is mooi vanwege het licht, de winter is mooi door de duisternis. De schemering binnen handbereik, elke dag opnieuw. Een schemerwandeling door de buurt geeft me een blik in de levens van al die andere mensen. Ze hebben hun lichten al aan, maar hun gordijnen nog niet dicht. En omdat het nog niet helemaal donker is ben ik ook nog zichtbaar. We zijn één grote familie. Lijkt het wel.